هیچکی عاشقت

                اینجور که منم 

                               نبود و نشد

                                       لاف نمیزنم

استفراغهای غرب

میگن تهاجم فرهنگها داره میشه، اما اینی که به سوی جوانهای شرق هجوم آورده ابدا فرهنگ غرب نیست. استفراغهای غربه. ای کاش فرهنگ غرب هجوم می آورد. ای کاش ما هم کتابهای شکسپیر و ارسطو و... میخوندیم.

مردم همه فقیرند مثل خودشما، جز شما کسی نمی تواند به شما چیزی بدهد مگراینکه یکی بیاید و باخبرتان کند از ثروت خودتان.

ما در کفن این عالم و در گورستان خیالات باطل در فشار قرار گرفتیم وآن فشار قبر همین الان دارد ما را فشار می دهد و جان های مرده اندر گور تن هستیم و مار وعقرب هم افکار وخیالاتی هستند که دائما ما را می گزند ؛همه مردم گرفتار یک بندی هستند و بندشان هم ترسهایی است که از آینده دارند و خوف و اندوهی که از گذشته دارندکه مثل ماروعقرب ما را می گزند0

من غلام قمرم

ما اول توی بهشت بودیم.

  گفتند: میوه ی هستی نخور، چون هستی قید ایجاد میکنه و ما خوردیم و مقید شدیم. یعنی اول به قید ِ نیستی، آزاده بودیم. آزاد و راحت. اما خواستیم از نیستی با پیدا کردن ِیک  صورت ِ اختصاصی "هست" بشیم. پس از شر ٍ نیستی راحت شدیم. شدیم موجود.

   بعد گفتند به میوه ی ترکیب نزدیک نشو. چون مرکب شدن ناراحتی داره. عناصر که ترکیب می شن، بعدا می خوان از هم جدا بشن و پوست از سرمون میکنن. درواقع گندم یا سیب رمزی از همون میوه ی درخت ٍ ترکیبه.  حالا که اون میوه رو خوردی و اومدی توی عالم  ِ ترکیب.  فکر نکن که دیگه تموم شد.  ما هنوز هم داریم میوه می خوریم!

   اون موقعی که بچه بودیم، توی بهشت ِ کودکی ِ خودمون بودیم. اما آرزوی بزرگ شدن داشتیم. میوه ی عقل رو خوردیم و شدیم مکلف.

   البته درسته که به توصیه ی نخور گوش نکردیم اما این نخورنخورها رو برای این گفتند که ما رو تشویق به خوردن بکنن! اگه نمی گفتن نخور ممکن بود صد سال که بگذره هم از کنار ِ این میوه رد نشیم، اما چون اشاره کردن بهش و گفتن نخور، ما تحریک به خوردن شدیم. مثل موقعی که مثلا میگن لواشک نخور و بمحض گفتن ِ این حرف ما بزاقمون تحریک میشه برای خوردن. ما این میوه ها رو خوردیم و خوب کاری هم کردیم، چون در مشکلاتش تجربه ها کسب می کنیم و به حکمتهایی میرسیم.

هیچ جهنمی بدترازاین نیست که آدم به خودش نگاه کند وازخودش خوشش نیاید ، منتهاماازاین واقعه غفلت داریم

محی الدین می گویدکه جهنمی هارابه زوربه جهنم نمی برندبلکه به دلیل سنخیتی که پیداکردندبا آنجاخودشان با شوق واشتیاق به جهنم می روندومی گوینددرهای جهنم بازاست ولی هیچکس ازجهنم فرار نمی کند چون شوق پیداکردند وبه طلب چیزی می آیند در جهنم

اگر کسی رادچار فراق کنید به فراق مبتلایتان می کنند، فکر هم نکنید که چه فراقی؟ فراقهایی در عالم هست که انسان به ذهنش خطور نمی کند انسان را  به فراق از پروردگارش به فراق از عزیزترین فردش مبتلا می کنند کسی که به آن عزیزترین عزیز رسیده باشد وبه کسی که هوالعزیز،یعنی عزیز فقط اوست رسیده باشدچطور می تواند فراق او را تحمل کند ،ما فراق موجودی که دو روز پیش ما بوده را سخت است که تحمل کنیم آن وقت فراق آن کسی که به تنهایی جان جهان است تحمل فراق او چقدر باید سخت باشد